Rozdział 2

-Mam na imię Josh.-powiedział to i nagle Holly odskoczyła jak oparzona o dobre dwa metry do tyłu.  Często ją tak ponosi, więc zignorowałam to. Choć jestem młodsza, to ja zawsze zachowuję zimną krew w szczególnych sytuacjach. Muszę też przyznać, że ja też przeżyłam lekki szok, ponieważ spodziewałam się ciotki Eli. Wpuściłam chłopaka do środka i zaprosiłam do salonu, wskazując na sofę. Rudzia także usiadła, lecz po chwili dostała drgawek i nie potrafiła ich opanować. Wiedząc, że zaraz rozpęta piekło, postanowiłam wyprosić ją z domu. Zatrzasnęłam za nią drzwi bez żadnych wyrzutów sumienia, bo do jej domu był przysłowiowy rzut kamieniem. W pomieszczeniu nastał spokój i nareszcie mogłam pogadać z moim nowym opiekunem.

-Więc… kim w ogóle jesteś, że od teraz jesteś za mnie odpowiedzialny? – zapytałam siadając w fotelu.

-No wiesz… twoja matka, to siostra mojego taty. Po prostu jesteśmy kuzynami.

-Aha... dlaczego Ciebie wcześniej nie spotkałam?

-Nie wiem,  może dlatego, że praktycznie cały czas jestem w trasie - odparł. -Fajną masz przyjaciółkę – i w tym momencie oboje wybuchneliśmy śmiechem

 – Yyy... czym się zajmujesz?- zapytałam po chwili ciszy.

-Jestem… - i tu przerwał nam już udaną rozmowę dzwonek do drzwi.

-To pewnie Holly – powiedziałam ironicznym tonem – Może już się uspokoiła – mówiłam podnosząc się z siedzenia i idąc w stronę wyjścia. Holly weszła całkiem ,normalna’ jakby nie zauważała mojego kuzyna, ale zrobiła to na pokaz, żeby  ponownie nie wyrzucić jej za drzwi. Nawet rozbawiła mnie ta cała sytuacja. Jeszcze nigdy nie widziałam jej w takim stanie. Jakby ją coś trafiło. Usiadła razem ze mną i blondynem w salonie. Spokój nie trwał długo. Po chwili, za każdym razem, kiedy spojrzała na Josha zaczynały ją ponosić emocje. W końcu się zdenerwowałam i podniesionym głosem zapytałam

-Holly! Do cholery! Co aż tak na Ciebie działa?!

-To jest Josh Devine !!! – wykrzyczała tak głośno, że niemal straciłam słuch. Nie reagując na moją obojętność, kontynuowała – Nie wiesz kim on jest?! – ponownie krzycząc zadała mi pytanie.

-Yyy … moim kuzynem – odpowiedziałam z lekkim zastanowieniem. Chłopak siedział i będąc już prawie na skraju załamania nerwowego,  nie wtrącał się i słuchał naszej kłótni dalej.

-Nie, nie, nie!! – krzyczała pod wpływem emocji, nie zdając sobie nawet sprawy jak głośno – On jest perkusistą One Direction!!!

-No i co z tego? – powiedziałam obojętnym głosem – Co to w ogóle jest One Direction?! - oboje na mnie spojrzeli, jakbym zrobiła coś ponad normę.
-Taki zespół... dość znany, naprawdę nie wiesz co to? - Josh jakby doznał zupełnego szoku - Przecież nawet dzieci w Afryce wiedzą o tym zespole. -  Zupełnie nie rozumiałam o co im chodzi. W pewnej chwili zamarłam w myślach. Zastanawiałam się o co tak naprawdę chodzi z tym całym ,,One Direction". Nie mogłam znaleźć tego zwrotu w swojej głowie. Po prostu nie potrafię zrozumieć czemu moją przyjaciółkę tak podekscytował widok perkusisty jakiegoś zespołu. Na ulicach można każdego dnia spotkać wielu ładnych chłopaków. Czułam się już dość dziwnie, zerwałam się, ponieważ poczułam jakby ktoś, naprawdę mocno uderzył mnie w policzek z otwartej dłoni. Ocknęłam się i zauważyłam dwie postacie pochylające się nade mną. Usłyszałam nie do końca dobrze znany mi głos, był to Josh.
-Megane, Megane nic Ci nie jest? - spytał się opiekuńczym głosem. Takim tonem nikt do mnie nie mówił od lat. Matki nigdy nie było, kiedy jej potrzebowałam, a ojciec? Ojca praktycznie nie znałam. Zostawił mnie i matkę, kiedy okazało się, że jestem chora. To przez niego straciłam też swoją rodzicielkę. Musiała iść do pracy na pełen etat, aby utrzymać siebie, mnie i dom. No i znowu się rozmarzyłam, a Holly nie owijała w bawełnę, uderzyła mnie w twarz po raz kolejny. Wrzasnęłam ochrypniętym głosem
-Ałaaaaa, czemu tak mocno? - na ich twarzach zawitał uśmiech. Nie wiem z jakiego powodu? Takie to śmieszne, jak kuzynka, a za razem przyjaciółka obrywa w policzek?
-Myśleliśmy już, że nam zeszłaś - odparła Holly, kiedy w oddali było jeszcze słychać echo mojego wrzasku.
-Nieźle nas nastraszyłaś - dodał Devine -ledwo Cię poznałem, a już byłbym podejrzewany o zabójstwo - zażartował, mówiąc z lekkim chichotem.
-Przepraszam, często tak mam, ale matka zwykle nie reagowała na takie zboczenia z mojej strony. Nidy jej nie interesowałam. Tak naprawdę, to sama się wychowałam. Zawsze sama musiałam sobie radzić...- przerwałam, bo potężna gula ugrzęzła mi w gardle. Zawsze jak mówię o swoich uczuciach, o losie. Za każdym razem ta gula. Oczy też mi jakby wyskakują i się 'pocą' jak to Holly kiedyś pięknie przedstawiła.
-Holly zrób coś do jedzenia- rzuciłam przez ramię, a ta posłała mi wrogie spojrzenie, po czym podreptała do kuchni. Czuję, że się zemści.
-Z pewnością polubisz chłopaków- zagadał, a ja si ę wzdrygnęłam.
-Jakich chłopaków?- zapytałam szczerze zaskoczona.
-Harry, Zayn, Liam, Louis i Niall - wymienił wszystkich... chyba. Pomijając fakt, że zapamiętałam tylko dwa imiona i nawet nie wiem do kogo należą, jest świetnie. Louis i Niall, ciekawe jak wyglądają?
-Mają dziewczyny?- wypaliłam bezmyślnie.
-Tylko Harry jest wolny- uśmiechnął się podejrzanie. Szkoda w sumie...
-Kiedy ich poznam?- zadałam kolejne pytanie, ale musi się przyzwyczaić.
-Możliwe, że już niedługo